สายลมบ้านเกิด
สายลมมองเห็นเขา..
นั่งจับเจ่าหงอยเหงาที่มุมห้อง
บางครั้งบางคราวเฝ้าเหม่อมอง
ด้วยดวงตาหม่นหมองเสมอมา
หน้าต่างปิดตายหลายปีแล้ว
ไร้วี่แวว..เจ้าของห้อง..ที่มองหา
ตู้โต๊ะเตียง..หมอนฟูก..ตุ๊กตา
นาฬิกาเดินช้าช้า..เหมือนรอใคร
เปิดหน้าต่างสิเพื่อนเอ๋ย..
สายลมจะโชยเชยให้สดใส
จะหอบเอาความคิดถึงและห่วงใย
พัดไปให้คนไกลได้รับรู้
.